Skip to main content

Wie aan de Marathon des Sables denkt, denkt aan zand, meer zand, Tom Waes en vreselijk hard afzien. Dat laatste is exact wat adviseur Pieter-Jan deed tijdens zijn eerste deelname aan de loodzware wedstrijd. Hoe hij het beleefd heeft? Lees het hier.

250 km door de bloedhete woestijn

De Marathon des Sables voor dummies: dat is 250 km lopen, verspreid over vijf étappes, dwars door een bloedhete Sahara. En dit met een rugzak op je rug waarin al je voeding, slaapzak, kledij en dergelijke zit. Het is kort samengevat één van ‘s werelds zwaarste loopwedstrijden. En waarom vertellen we je dit? Omdat Runners’ lab adviseur Pieter-Jan Ameys één van de duizend deelnemers was van de jongste editie. Opgelet, spoiler in aantocht. Pieter-Jan heeft de wedstrijd met vlag en wimpel doorstaan. Meer zelfs, hij finishte ruim bij de eerste 200.

Afgezien als een beest

“Ik heb afgezien als een beest”, klinkt het enkele dagen na afloop. “Ik wist dat het zwaar ging zijn, maar de omstandigheden hebben een veel grotere rol gespeeld dan verwacht. Vooraf dacht ik beter bestand te zijn tegen temperaturen van om en bij de 35 à 40 graden, maar niet dus. Door de temperatuur liep het vanaf dag één niet soepel. Ik had weinig kracht in mijn lijf. Een voor mij onbekend gevoel want tijdens mijn voorbereiding voelde ik mij altijd goed en fris.”

“Het was zeker een unieke ervaring, al had ik echt wel gehoopt om beter te doen. Van de circa duizend deelnemers en de 800 finishers eindigde ik als 180e. Qua resultaat dus zeker oké. Als ik het vergelijk met de andere Belgen aan de start, zat er meer in. Eén van hen werd 8e, het beste resultaat ooit van een Belg, en een andere 27e. Ik wist dat ik niet zo goed was als hen, maar ik had toch gedacht dichter bij hen te eindigen.”

PJ-marathon-des-sables-runnerslab-10

Op de tonen van ‘Highway to hell’

250 km verdeeld over vijf étappes, dat ziet er als volgt uit: 30 km als opwarmertje, 38 km op dag twee, 32 km de dag daarop, een koninginnenétappe van 86 km op dag vier en na een welgekomen rustdag nog een marathon om de kroon op het werk te zetten. Een vogelvlucht door de étappes.

Enthousiast erin vliegen

“Stress! Dat gevoel overheerste toen ik de eerste dag aan de start stond. De organisatie dikte de zenuwen nog wat aan door ons elke dag eerst gepakt en gezakt, onder een brandende zon, plaats te laten nemen aan de start. Vervolgens nam een speaker eerst nog een half uur het woord en gonsde ‘Highway to hell’ door de boxen. Op dat moment wou ik gewoon beginnen. Eens gestart verliep het ondanks de hitte goed. Misschien iets te goed, want naar het einde toe floot mijn lichaam mij al een terug. De laatste 2 à 3 km heb ik volledig gewandeld om toch wat reserve op te bouwen.”

PJ-marathon-des-sables-runnerslab-12
Het venijn zit ‘m in de staart

“Op dag twee had ik er even goede hoop in dat het veel frisser zou zijn. ‘s Ochtends werden we telkens voor 6u gewekt omdat ze de tent kwamen afbreken. Toen voelde het telkens nog heel koud aan, maar tegen de start was het al een pak warmer. Ondanks de eerste étappe en slechte nachtrust voelde ik mij best fris om eraan te beginnen. Ik heb mezelf in het begin wat gedeisd gehouden en beter ingedeeld. Dat was nodig ook want de route was een pak zwaarder dan de dag voordien. Het laatste uur was mijn tank weer volledig leeg. Ik had weinig krachten over. Ik finishte ook meestal rond het warmste punt van de dag, niet bevorderlijk. Op dag drie zat ik er op het einde compleet door. Die laatste kilometers was het aftellen naar de finish.”

Koning van de koninginnenétappe

“De koninginnenétappe verliep eigenlijk het best van allemaal, dat zie je ook aan mijn sprong in het klassement. Tussen 11 en 17u scheen de zon op volle kracht, maar daarna kwam ik erdoor en kon ik vlot lopen. De laatste 30 km voelde nog heel soepel aan. Ik heb nog een goede twee uur in het donker afgelegd. Ook dat deed mij niet zoveel, want het navigeren ging makkelijk. Na 86 km kom je uiteindelijk kapot, maar voldaan toe. Je eet, gaat slapen en hebt daarna een rustdag om opnieuw op krachten te komen. Ik deed er al bijna 14u over, maar het is frappant hoeveel mensen er gedurende de rustdag nog toekomen.”

Iets met de laatste loodjes

“In het roadbook had ik gelezen dat de laatste étappe al om 7u zou starten. Dat is vroeger dan gewoonlijk én dus bij frissere temperaturen. Te vroeg gejuicht helaas. Ik behoorde op dat moment bij de top 150 in het klassement en die groep vertrok pas drie uur later. De eerste 20 km heb ik nog gelopen, maar daarna heb ik elke meter gewandeld. Mentaal en fysiek was ik volledig op. Ik was het ook zo beu. Ik kon mij mentaal niet meer pushen. De laatste drie uur kon ik niets meer eten. Bij elke slok sportdrank of gel moest ik kokhalzen. Ik ben volledig kapot binnengestrompeld. Mentaal was het toch meer afzien dan ik op voorhand had voorspeld.”

Bedankt ‘Tent 36’

De eindbalans na een week afzien in de woestijn? Heel positief. De Marathon des Sables mag dan wel één van de meest gecommercialiseerde ultratrails zijn, de hele organisatie en de hele beleving zal nog lang blijven nazinderen.

“De wedstrijd is een tikkeltje anders uitgedraaid dan verwacht, maar het blijft een fantastische ervaring. Ik heb geweldige mensen leren kennen waarmee ik zeker nog contact houd. Ik heb zoveel chance gehad met de kompanen in de tent. Zij zorgden voor een superleuke sfeer. Ook al was je kapot of had je slecht geslapen, er werd altijd gelachen en dat hielp om de miserie te vergeten. Daags na de laatste étappe was er nog een Charity Run. Dat was misschien de mooiste ervaring van de hele reis. Ik ben hand in hand gefinisht met mijn tentgenoten. Het opmerkelijkste moment was dan weer het bekijken van de aftermovie op de allerlaatste dag. Iedereen zat bij elkaar en op het einde van de film zag je iedereen strompelen naar de tent. Hilarisch om te zien hoe niemand nog vooruit geraakte.”

PJ-marathon-des-sables-runnerslab-8
PJ-marathon-des-sables-runnerslab-9

Fantaseren over pizza en spaghetti

De warmte bleek een groot struikelblok. Op het dragen van de rugzak en het ontlopen van blaren was Pieter-Jan beter voorbereid. Op vlak van voeding heeft hij nog een tip voor iedereen die zich aan deze wedstrijd wil wagen.

“Van de rugzak had ik weinig last. Ook de gevreesde blaren bleven redelijk goed uit, behalve dan tijdens de langste étappe. Na 50 km kwam er een joekel van een blaar opduiken, maar eigenlijk hinderde die niet hard. Er waren er die meer miserie kenden. Sommigen telden er bijna tien, dus zij zaten elke avond bij de medic voor verzorging.”

“Waar ik mij vooral nog aan mispakte is voeding. Ik onderschatte hoe belangrijk het is om dingen mee te nemen die je lekker vindt. Als je na lange inspanningen moet koken en iets moet eten dat je niet lekker vindt, dan is er weinig fun aan. Gelukkig kreeg ik soms nootjes van tentgenoten, want in het begin smaken twee eiwitrepen nog als ontbijt, maar daarna valt alle textuur en smaak weg. Ik kon niets zoet nog verdragen. Na vier dagen had ik het gevoel dat ik al een maand zonder deftig voedsel zat. Ik begon te fantaseren over pizza, spaghetti… Ik ben die week ook wat kilo’s afgevallen, maar geen zorgen, die waren er snel weer bij. Het eerste wat ik deed toen ik in het hotel aankwam was vreten. De ganse dag door. Ah ja, nog één ding dat ik kwijt wil. De komende weken wil ik geen zand of strand meer zien. Ik heb het er volledig mee gehad”, aldus de nummer 180 van de 36e editie van de Marathon des Sables.

Wil je weten hoe Pieter-Jan zich heeft voorbereid?

De Marathon des Sables loop je niet even tussendoor. Pieter-Jan bereidde dit avontuur al maandenlang voor. In onze liveblog kan je lezen hoe hij de hele voorbereiding heeft aangepakt en hoe hij toeleefde naar deze wedstrijd.

LIVEBLOG