31 AUGUST 2021   l   TEAM RUNNERS' LAB

UTMB Senne | Op het punt staan van opgeven, maar dan was er die Spanjaard

2.347 moedwillige atleten stonden afgelopen vrijdag aan de startlijn van de UTMB. ‘Slechts’ 1.521 onder hen haalden de finish van deze mythische tocht van 170 km. Senne De Schouwer, adviseur in Zaventem, was één van hen. Lees hier zijn verhaal:

Mythische ultramarathon

Even de situatie schetsen. De UTMB, ofwel Ultra Trail du Mont Blanc, is een ultramarathon van 170 kilometer rond de Mont Blanc en wordt ook wel gezien als één van de moeilijkste loopwedstrijden ter wereld. Deze wedstrijd met ruim 10.000 hoogtemeters op een parcours dat door Frankrijk, Italië en Zwitserland gaat, werd voor het eerst gehouden in 2003. Niet iedereen kan er bovendien aan deelnemen. Om aan de startlijn te mogen staan moet je je weten plaatsen. Senne De Schouwer, één van onze eigen adviseurs, kon dankzij zijn sterke prestaties in het verleden dit gegeerd startbewijs afdwingen.

Unieke beleving

En zo stond Senne afgelopen vrijdag, met een jaar uitstel door het coronavirus, aan de startlijn van deze mythische trailwedstrijd. Ondanks de gehavende voorbereiding en een gezonde portie stress was er vooral ook veel goesting om eraan te beginnen.

“Na mijn FKT in december heb ik bijna drie maanden niets gelopen waardoor ik pas begin maart met mijn voorbereiding kon beginnen. Dan was er nog twee weken voor deze wedstrijd die verrekking in mijn hamstring, maar daar heb ik gelukkig niet al te veel last van gehad. Ik stond vrijdag dan ook aan de start met het idee dat het wel ging lukken. Belangrijk, want als je dan al aan jezelf gaat twijfelen wordt het moeilijk. De start alleen al was echt uniek. Er speelde muziek, maar vooral de mensenmassa die de deelnemers aanmoedigden maakten het zo bijzonder. Corona of niet, de mensen stonden daar een kilometer lang vier rijen dik. Er is geen enkele trail die nog maar in de buurt komt van deze zotte sfeer.”

De rol van brandstof (of het gebrek eraan)

En dan begon Senne eraan. De eerste 60 kilometer verliep alles vlekkeloos en was het vooral zaak om het enthousiasme wat te temperen. Een weerspannig spijsverteringsstelsel zorgde er na 1/3 wedstrijd voor dat het enthousiasme vanzelf al enigszins afnam.

“De eerste 25 à 30 kilometer van het parcours kende ik nog van op vakantie. Dat stuk was echt genieten, want je had de hele tijd uitzicht op de Mont Blanc. Mijn vrouw, zoontje en beste vriend stonden er ook langs de kant, wat extra vleugels geeft. Ik besefte bij momenten niet dat ik aan het lopen was, want er was zoveel te zien. Na 9u kreeg ik het voor het eerst een beetje lastig. Ik had al een tijdje niet gegeten of gedronken, wat ik ergens wel verwacht had want ’s nachts heeft mijn maag het lastiger om voedsel te verwerken, en dat begon invloed te hebben. Ik probeerde altijd wel om iets te eten of drinken, maar het voelde telkens of alles er meteen weer zou uitkomen. Op kilometer 80 heb ik iets kunnen eten maar niet genoeg. Zoute bouillon met fijne pasta was toen zo ongeveer het enige wat nog een beetje vlot naar binnen ging. Vanaf kilometer 120 kreeg ik gelukkig weer iets meer binnen, maar ik kan nog altijd maar moeilijk geloven hoeveel eten ik aan de finish nog over had.”

‘No way dat je stopt’

Amper kunnen eten of drinken en tegelijk zo’n fysieke inspanning leveren, dat is de deur wagenwijd openzetten voor de man met de hamer. En die daagde wel degelijk op. Tot tweemaal toe stond Senne op het randje van opgeven, maar gelukkig stond er mentale steun uit verwachte én onverwachte hoek klaar.

“Aan de bevoorradingspost voor kilometerpunt 100 heb ik echt een zware dip gehad. Het was een moeilijk te bereiken punt waardoor er geen crew aanwezig was. Dan zit je daar volledig uitgeput net voordat je de hoogste top op moet. Ik had er echt geen zin in, maar ben toch vertrokken. Vlak voor de klim ben ik teruggedraaid richting de bevoorradingspost. Een Spanjaard hield mij tegen en zei mij dat ik niet ging stoppen. Hij heeft me terug naar boven gestuurd en op mij ingepraat door te zeggen dat het ‘maar’ 600 hoogtemeters waren. Als hij er niet was geweest, dan had ik op de bus terug gezeten. Op dat punt hebben de meeste deelnemers opgegeven en ik had erbij kunnen zijn…”

“Bij de afdaling die daarna volgde dacht ik opnieuw aan stoppen. Ik had mijn horloge al gestopt en alles opgeslagen. Toen volgde het teleurstellende nieuws dat het nog een uur wachten was op de bus, dus belde ik mijn vrouw. Ze zei: ‘No way dat je stopt.’ Daarna gaf ze mijn beste vriend door en die heeft mij er doorgehaald door erop te hameren dat ik op het gemak moest voortdoen. Tijdens deze stop kwam ik nog een andere Belg tegen die ook volledig door zijn krachten zat. We besloten samen tot het einde door te gaan. Na 140 kilometer was het meer zagen dan genieten, maar het hielp dat we met twee onze tocht konden voortzetten.”

Niet zomaar een lusje rond een berg

Missie volbracht! Na 33u08:13 bereikte Senne op wilskracht knap de finish. De emoties spaarde hij op tot de volgende ochtend, wanneer het hele avontuur pas echt begon door te dringen.

“De finish was heel dubbel. Normaal ben ik altijd emotioneel op zo’n moment, maar nu bleef ik er heel nuchter bij. Ik was natuurlijk blij want het is en blijft de UTMB, maar toch kwam het besef pas echt de ochtend nadien. Het is niet normaal wat er is binnengestroomd van berichten. Dan pas drong het echt door dat het niet zomaar een lusje rond een berg is. Het was één van de mooiste, technische tochten die je kan doen. Ondanks de moeilijke punten heb ik er op verschillende momenten echt van genoten, maar vraag me nu nog niet of ik het nog eens over wil doen. Ik ken het antwoord er nog niet op. Wat ik wel weet is dat ik het zonder de mensen rond mij nooit tot een goed einde had gebracht. En ook de rol van de Spanjaard was echt cruciaal.”

En nu? Hoe voelt het lichaam aan na zo’n inspanning? “Ik heb al meegemaakt dat ik na een wedstrijd amper voorwaarts de trap naar beneden kan nemen, maar dat lukt dus ik kan niet klagen”, grapte Senne.

Tags: Ultra Trail du Mont Blanc, UTMB, Team Runners' lab

Deel dit artikel